Koning Daniel
Hij had geen paleis
Hij had geen rijk
Hij zat niet op een troon
Hij droeg geen gouden kroon
Hij droeg geen dure Titels
als teken van verhevenheid
Daniel was een ster tussen de sterren
die het licht met mens en aarde deelde
Hij was een bloem in een woud van bomen
een orchidee in de tuin met klavers en rozen
Voor Daniel was elk mens, een parel,
een schat uniek en van waarde gelijk
Maar zijn volk had hem verstoten
in de naam van een geloof
omdat hij vrouwen gewadendroeg
en zijn haren kleurde
in de kleuren van de regenboog
je moet dit, je moet dat,
je moet je gedragen,
je moet luisteren,
je moet gehoorzamen
je moet geloven,
en als jij dat niet doet
dan ben je voor ons niets waard
dan willen wij jou niet meer zien
dan val je maar dood neer op je snuit
dan zoek je het zelf maar lekker uit
Die arme lieve Daniel
zo goed en lief hij was
werd hij verstoten
omdat in zichzelf geloofde
Daniel vond een toevlucht
in de grot der verstoten zielen
daar hij werd omarmd gelijk als een
om lief en leed samen liefdevol te delen
Daar zongen en dansten de muzen
de rijke en de arme eenzamen,
dolenden en vervreemden, jong en oud,
elk op hun eigen creatieve manier
in een heerlijke waas van mirre,
onder het genot van zoete wijnen,
mede, water uit de bron, en gersten bier
Toen het feest was afgelopen
rond drie uur, midden in de nacht
nam iedereen afscheid van elkaar
begroet door de glimlach
van de helder volle maan
Het was vredig stil in de stad
toen de zon aan de horizon verrees
om licht en warmte te schenken
aan al dat bloeit en leeft op aard
Een muze ontwaakte in haar
met rozen en Lelietjes van dalen
versierde bloemenbed
De minstreel speelde met zijn luit
een vrolijke ode aan de muze
aan het leven en de vrijheid
Een zwerver ontwaakte bij de grachten
waar hij een krentenbrood aan de eendjes voerde
De mensen begroeten hem vriendelijk
en schonken hem wat kleingeld en zoete koek
Een prachtig versierde feestboot kwam voorbij gevaren
met daarop een dansend gezelschap in alle kleuren en maten
De zwerver wuifde en zij wuifden terug met zijn allen
delende het geluk in die ene mooie taal van harten
Bij het monument voor de vrede
op het grote plein
kwamen de mensen
uit een veelheid aan landen en culturen bijeen
om te feesten en te genieten
van het gezellig samenzijn
Plotseling kletterde daar een gouden koets,
vol praal en pracht, getrokken door bezweette paarden
over de keien van de rijk versierde straten.
De mensen konden er alleen maar om lachen
toen een koning in oranje papier gewikkelde snoepjes
begon rond te strooien, om aan te tonen
hoe rijk, goed en gul hij wel niet was
En de muzen zongen en dansten bijeen
op het ritme van de harten van elkeen
en de engelen koren zongen prachtige liederen
uit het decor van het hemels blauwe schoon
Zeven dagen later hoorden de muzen
dat Daniel was vertrokken uit de stad
Ze vroegen iedereen uit de kring
of zij wisten waar hij was
maar geen een had hem sinds de week ervoor
gezien of nog iets van hem gehoord
De laatste die hem had gezien
kon slechts getuigen
dat Daniel hem vriendelijk had gevraagd
om hem alleen te laten, om te dromen
in de grot van kleur en lichten
"een paljas met een kromme hoed,
had hem een of ander toverdrankje gegeven
en hem gezegd dat door dat te nemen,
al zijn wensen in vervulling zouden gaan
in een eindeloos mooie droom"
De minstreel wist het ook niet en zei:
"ik weet niet waar hij is,
de laatste keer dat ik hem gezien heb
zei die zo lief en lyrisch tegen mij
"wees lekker jezelf, wees vrij, leef en laat zijn,
zo hoor je er net als ik, gewoon lekker bij"
Volgens de zwerver uit het park
zou Daniel door mensen met knuppels
in elkaar zijn geslagen
bij een demonstratie op het het malieveld
waarop hij bang was weggevlucht
De gemeenschap die Daniel had verstoten
verklaarde dat Daniel uit onvrede was weggelopen
Ze wilden er verder ook niets van weten
omdat ze het druk hadden met collecteren
Daniel
tot eenieders verdriet
onaangekondigd zo onverwacht
was op reis gegaan naar het een ver land
nog verder weg dan de zon de sterren en de maan
De Muzen waakten nu bij de grot
waar in een krans van zoete bloemen
lichten straalden in bittere tranen
een wordend met de weidse zee
Waarom, is hij gegaan
waarheen is hij gegaan?
Onze lieve Daniel,
en waar was jij?
vroeg de muze
de laatste getuige, was de eerste,
aan wie zij het vroeg
hij sprak geen woord
na de stilte die volgde
zei een stem:
"hij is voor altijd gaan dromen"
toen zongen de engelen uit de hemel
"weest getroost, in de hemel wolken zal
hij voor alle tijden gelukkig zijn"
getuigend van het mysterie
van het Hemelse Rijk
Stan Rams
Amsterdam
8 08 2025
Heerlen
00 04 2009
*
Mantra: "een druppel van de zee of van de regen van daarboven die met zonlicht en jouw hart en geest wonderschone regenbogen doet kleuren"
#poezie #vrijheid #poetry #inclusion #metapride #muze Koning Daniel
Hij had geen paleis
Hij had geen rijk
Hij zat niet op een troon
Hij droeg geen gouden kroon
Hij droeg geen dure Titels
als teken van verhevenheid
Daniel was een ster tussen de sterren
die het licht met mens en aarde deelde
Hij was een bloem in een woud van bomen
een orchidee in de tuin met klavers en rozen
Voor Daniel was elk mens, een parel,
een schat uniek en van waarde gelijk
Maar zijn volk had hem verstoten
in de naam van een geloof
omdat hij vrouwen gewadendroeg
en zijn haren kleurde
in de kleuren van de regenboog
je moet dit, je moet dat,
je moet je gedragen,
je moet luisteren,
je moet gehoorzamen
je moet geloven,
en als jij dat niet doet
dan ben je voor ons niets waard
dan willen wij jou niet meer zien
dan val je maar dood neer op je snuit
dan zoek je het zelf maar lekker uit
Die arme lieve Daniel
zo goed en lief hij was
werd hij verstoten
omdat in zichzelf geloofde
Daniel vond een toevlucht
in de grot der verstoten zielen
daar hij werd omarmd gelijk als een
om lief en leed samen liefdevol te delen
Daar zongen en dansten de muzen
de rijke en de arme eenzamen,
dolenden en vervreemden, jong en oud,
elk op hun eigen creatieve manier
in een heerlijke waas van mirre,
onder het genot van zoete wijnen,
mede, water uit de bron, en gersten bier
Toen het feest was afgelopen
rond drie uur, midden in de nacht
nam iedereen afscheid van elkaar
begroet door de glimlach
van de helder volle maan
Het was vredig stil in de stad
toen de zon aan de horizon verrees
om licht en warmte te schenken
aan al dat bloeit en leeft op aard
Een muze ontwaakte in haar
met rozen en Lelietjes van dalen
versierde bloemenbed
De minstreel speelde met zijn luit
een vrolijke ode aan de muze
aan het leven en de vrijheid
Een zwerver ontwaakte bij de grachten
waar hij een krentenbrood aan de eendjes voerde
De mensen begroeten hem vriendelijk
en schonken hem wat kleingeld en zoete koek
Een prachtig versierde feestboot kwam voorbij gevaren
met daarop een dansend gezelschap in alle kleuren en maten
De zwerver wuifde en zij wuifden terug met zijn allen
delende het geluk in die ene mooie taal van harten
Bij het monument voor de vrede
op het grote plein
kwamen de mensen
uit een veelheid aan landen en culturen bijeen
om te feesten en te genieten
van het gezellig samenzijn
Plotseling kletterde daar een gouden koets,
vol praal en pracht, getrokken door bezweette paarden
over de keien van de rijk versierde straten.
De mensen konden er alleen maar om lachen
toen een koning in oranje papier gewikkelde snoepjes
begon rond te strooien, om aan te tonen
hoe rijk, goed en gul hij wel niet was
En de muzen zongen en dansten bijeen
op het ritme van de harten van elkeen
en de engelen koren zongen prachtige liederen
uit het decor van het hemels blauwe schoon
Zeven dagen later hoorden de muzen
dat Daniel was vertrokken uit de stad
Ze vroegen iedereen uit de kring
of zij wisten waar hij was
maar geen een had hem sinds de week ervoor
gezien of nog iets van hem gehoord
De laatste die hem had gezien
kon slechts getuigen
dat Daniel hem vriendelijk had gevraagd
om hem alleen te laten, om te dromen
in de grot van kleur en lichten
"een paljas met een kromme hoed,
had hem een of ander toverdrankje gegeven
en hem gezegd dat door dat te nemen,
al zijn wensen in vervulling zouden gaan
in een eindeloos mooie droom"
De minstreel wist het ook niet en zei:
"ik weet niet waar hij is,
de laatste keer dat ik hem gezien heb
zei die zo lief en lyrisch tegen mij
"wees lekker jezelf, wees vrij, leef en laat zijn,
zo hoor je er net als ik, gewoon lekker bij"
Volgens de zwerver uit het park
zou Daniel door mensen met knuppels
in elkaar zijn geslagen
bij een demonstratie op het het malieveld
waarop hij bang was weggevlucht
De gemeenschap die Daniel had verstoten
verklaarde dat Daniel uit onvrede was weggelopen
Ze wilden er verder ook niets van weten
omdat ze het druk hadden met collecteren
Daniel
tot eenieders verdriet
onaangekondigd zo onverwacht
was op reis gegaan naar het een ver land
nog verder weg dan de zon de sterren en de maan
De Muzen waakten nu bij de grot
waar in een krans van zoete bloemen
lichten straalden in bittere tranen
een wordend met de weidse zee
Waarom, is hij gegaan
waarheen is hij gegaan?
Onze lieve Daniel,
en waar was jij?
vroeg de muze
de laatste getuige, was de eerste,
aan wie zij het vroeg
hij sprak geen woord
na de stilte die volgde
zei een stem:
"hij is voor altijd gaan dromen"
toen zongen de engelen uit de hemel
"weest getroost, in de hemel wolken zal
hij voor alle tijden gelukkig zijn"
getuigend van het mysterie
van het Hemelse Rijk
Stan Rams
Amsterdam
8 08 2025
Heerlen
00 04 2009
*
Mantra: "een druppel van de zee of van de regen van daarboven die met zonlicht en jouw hart en geest wonderschone regenbogen doet kleuren"
#poezie #vrijheid #poetry #inclusion #metapride #muze