Koning Daniel Hij had geen paleis Hij had geen rijk Hij zat niet op een troon Hij droeg geen gouden kroon Hij droeg geen dure Titels als teken van verhevenheid Daniel was een ster tussen de sterren die het licht met mens en aarde deelde Hij was een bloem in een woud van bomen een orchidee in de tuin met klavers en rozen Voor Daniel was elk mens, een parel, een schat uniek en van waarde gelijk Maar zijn volk had hem verstoten in de naam van een geloof omdat hij vrouwen gewadendroeg en zijn haren kleurde in de kleuren van de regenboog je moet dit, je moet dat, je moet je gedragen, je moet luisteren, je moet gehoorzamen je moet geloven, en als jij dat niet doet dan ben je voor ons niets waard dan willen wij jou niet meer zien dan val je maar dood neer op je snuit dan zoek je het zelf maar lekker uit Die arme lieve Daniel zo goed en lief hij was werd hij verstoten omdat in zichzelf geloofde Daniel vond een toevlucht in de grot der verstoten zielen daar hij werd omarmd gelijk als een om lief en leed samen liefdevol te delen Daar zongen en dansten de muzen de rijke en de arme eenzamen, dolenden en vervreemden, jong en oud, elk op hun eigen creatieve manier in een heerlijke waas van mirre, onder het genot van zoete wijnen, mede, water uit de bron, en gersten bier Toen het feest was afgelopen rond drie uur, midden in de nacht nam iedereen afscheid van elkaar begroet door de glimlach van de helder volle maan Het was vredig stil in de stad toen de zon aan de horizon verrees om licht en warmte te schenken aan al dat bloeit en leeft op aard Een muze ontwaakte in haar met rozen en Lelietjes van dalen versierde bloemenbed De minstreel speelde met zijn luit een vrolijke ode aan de muze aan het leven en de vrijheid Een zwerver ontwaakte bij de grachten waar hij een krentenbrood aan de eendjes voerde De mensen begroeten hem vriendelijk en schonken hem wat kleingeld en zoete koek Een prachtig versierde feestboot kwam voorbij gevaren met daarop een dansend gezelschap in alle kleuren en maten De zwerver wuifde en zij wuifden terug met zijn allen delende het geluk in die ene mooie taal van harten Bij het monument voor de vrede op het grote plein kwamen de mensen uit een veelheid aan landen en culturen bijeen om te feesten en te genieten van het gezellig samenzijn Plotseling kletterde daar een gouden koets, vol praal en pracht, getrokken door bezweette paarden over de keien van de rijk versierde straten. De mensen konden er alleen maar om lachen toen een koning in oranje papier gewikkelde snoepjes begon rond te strooien, om aan te tonen hoe rijk, goed en gul hij wel niet was En de muzen zongen en dansten bijeen op het ritme van de harten van elkeen en de engelen koren zongen prachtige liederen uit het decor van het hemels blauwe schoon Zeven dagen later hoorden de muzen dat Daniel was vertrokken uit de stad Ze vroegen iedereen uit de kring of zij wisten waar hij was maar geen een had hem sinds de week ervoor gezien of nog iets van hem gehoord De laatste die hem had gezien kon slechts getuigen dat Daniel hem vriendelijk had gevraagd om hem alleen te laten, om te dromen in de grot van kleur en lichten "een paljas met een kromme hoed, had hem een of ander toverdrankje gegeven en hem gezegd dat door dat te nemen, al zijn wensen in vervulling zouden gaan in een eindeloos mooie droom" De minstreel wist het ook niet en zei: "ik weet niet waar hij is, de laatste keer dat ik hem gezien heb zei die zo lief en lyrisch tegen mij "wees lekker jezelf, wees vrij, leef en laat zijn, zo hoor je er net als ik, gewoon lekker bij" Volgens de zwerver uit het park zou Daniel door mensen met knuppels in elkaar zijn geslagen bij een demonstratie op het het malieveld waarop hij bang was weggevlucht De gemeenschap die Daniel had verstoten verklaarde dat Daniel uit onvrede was weggelopen Ze wilden er verder ook niets van weten omdat ze het druk hadden met collecteren Daniel tot eenieders verdriet onaangekondigd zo onverwacht was op reis gegaan naar het een ver land nog verder weg dan de zon de sterren en de maan De Muzen waakten nu bij de grot waar in een krans van zoete bloemen lichten straalden in bittere tranen een wordend met de weidse zee Waarom, is hij gegaan waarheen is hij gegaan? Onze lieve Daniel, en waar was jij? vroeg de muze de laatste getuige, was de eerste, aan wie zij het vroeg hij sprak geen woord na de stilte die volgde zei een stem: "hij is voor altijd gaan dromen" toen zongen de engelen uit de hemel "weest getroost, in de hemel wolken zal hij voor alle tijden gelukkig zijn" getuigend van het mysterie van het Hemelse Rijk Stan Rams Amsterdam 8 08 2025 Heerlen 00 04 2009 * Mantra: "een druppel van de zee of van de regen van daarboven die met zonlicht en jouw hart en geest wonderschone regenbogen doet kleuren" #poezie #vrijheid #poetry #inclusion #metapride #muze